Prolog

    Księżyc był dziś w pełni. Oświetlał duży, stary dom. Na parapecie w małym pokoiku siedziała blondwłosa dziewczynka. Liczyła gwiazdy na niebie, jednak gubiła się za każdym razem, gdy dochodziła do liczby dziewiętnaście, ale była wytrwała. Z jej twarzy nie można było niczego wyczytać. Bił od niej chłód, co mogło zadziwić niejednego człowieka, ponieważ miała tylko jedenaście lat, lecz był to wiek, na który czekała tak bardzo długo. W głębi duszy uśmiechała się i skakała z radości, ale na zewnątrz nie okazywała tego, zresztą jej uczucia od zawsze są niedostępne dla każdego, bez wyjątku. Nawet matka dziewczyny, której bezduszność jest znana, nie potrafiła powstrzymywać uczuć.
     Bowiem ta dziewczynka na parapecie, która jest oziębła dla świata, swą miłość chowa głęboko pod skórą, i tylko czeka na odpowiedni moment, gdy będzie mogła ją wypuścić zza krat i pokazać słońce, które swym ciepłem stopi lód z serca blondynki i pozwoli pokochać tak bardzo mocno, jak nikt nigdy nie kochał.
    Jednak czy właśnie ta miłość, to jej życiowy cel? Czy ona kiedyś o tym myślała? Z całą pewnością nie. Wiedziała, że jej wybranek zostanie wybrany przez rodziców. Co ja plotę! Zostanie? Nie. On już został wybrany. Ale ani on, ani ona się nie znają. By poznać swojego partnera muszą poczekać do dnia, w którym ich życie zostanie złączone ze sobą na zawsze - do ślubu.
    Póki co blondwłosa dziewczynka może tylko siedzieć i czekać. Czekać na list. To właśnie on jest dla niej, jak na razie, najważniejszą rzeczą. Ma już dość życia pod czujnym okiem rodzicielki, która na każdym kroku krytykuje jej chód, mowę. Lecz dlaczego? Przecież najbardziej się stara ze swych dwóch sióstr i wszystko opanowała perfekcyjnie. Matka zaś powtarza, że przyjdzie jej z wiekiem, ale na razie musi ćwiczyć, by nie zhańbić honoru rodziny.
    Och tak, ciężkie życie ma dziewczyna. Nie miała pięknego dzieciństwa, o jakim marzyła. Zazdrościła dzieciom, które beztrosko biegały po błoniach, zrywały dojrzałe jagody w lesie i bawiły się w różne zabawy. Ona czegoś takiego nigdy nie przeżyła i pewnie już nie przeżyje. Pragnęła chodź raz w coś się pobawić i śmiać się ze wszystkiego. Głupie marzenia i dla każdego śmieszne, lecz dla niej było czymś wielkim.
    Ta dziewczynka siedząca na parapecie, to Narcyza Black. Właśnie dostała list do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Jest gotowa, by zacząć nowy rozdział w swoim życiu.

_________________

    I oto prolog! <3
    Tak dawno go napisałam, ale szczerze jestem z niego bardzo zadowolona, więc mam nadzieję, że i Wam się również spodoba.
    Moja pierwsza dedykacja na blogu, którą dam  Cyzi, która jakimś cudem znalazła mojego bloga w drugi dzień od założenia! A jednak magia istnieje! :D
    Rozdziały będą pojawiały się regularnie, co poniedziałek.