Rozdział 8 - Mamusiu...

   - Jak śmiałaś w ogóle tego dotykać! To nawet nie należy do ciebie, ty mała smarkulo! Nie tego uczyliśmy cię z ojcem, o nie! Pożałujesz tego, bardzo - syknęła wściekła kobieta, a brązowe kosmyki wypadły z jej idealnego koka, dodając jej przerażającego wyglądu; przypominała kościotrupa, na którego naciągnięto tylko skórę, która była biała jak ściana. Policzki były lekko zaróżowione, ale to tylko dzięki różowi, który pani Black używała codziennie w małej ilości, by podkreślić swoją urodę, kusząc przy tym mężczyzn. - Posiedzisz sobie tu, póki tego nie przemyślisz! Ty... gówniaro! - wrzasnęła tylko na sam koniec i mocno trzasnęła drzwiami. Przekręcił się kluczyk.
   - Mamusiu, ale ja się boję... Tu jest ciemno... Mamusiu? 
    Pięcioletnia dziewczynka stała na środku małego, pustego pokoiku bez żadnego światła. W jej oczach tliły się łzy, które zaczęły spływać po jej zaróżowionych policzkach. Jej malutkie rączki wyciągały się w stronę zamkniętych drzwi, a z jej ust wciąż wydobywało się ,,mamusiu" drżącym głosem. 
   - Mamusiu, przepraszam - załkała Narcyza. 

    Czuła się, jakby ktoś zamknął ją w klatce, jak kiedyś jej matka. Gorące igiełki wbijały się w jej serce, starając się, aby w końcu rozpadło się na tysiąc kawałeczków, co już nastąpiło, jednak szpileczki nie miały oczu i dalej dążyły do swojego celu. Tak łatwo oszukać człowieka, istotę żyjącą, istotę czującą, istotę pragnącą... Czasem ta istota czuje wszystko bardziej, mocniej, silniej niż inne istoty.
    Łzy cisnęły się dziewczynie do oczu, a następnie zlatywały po jej śnieżnobiałych policzkach, tworząc mokre ślady.  Upadła na zimną posadzkę, czując wielki ból na pośladkach, który jednak nie równał się z tym, co czuła w środku, jak jej serce pękało, a dusza szczęśliwej osoby umykała, zastępując ją smutkiem, rozgoryczeniem, zawiedzeniem się... Był to ból nieporównywalny do niczego innego, co chodziło, istniało, było na tej ziemi.
   - Skłamał... - wyszeptała, zaciskając mocno wargi, by nie wydać z siebie kolejnego jęku rozpaczy, który i tak wydał się z jej ust. Nikt jednak jej nie usłyszał, a szczególnie jej książę na białym rumaku; był zajęty obściskiwaniem się z dziewczyną, dziewczyną, którą nie była Narcyza Black. Przecież ją pocałował! Pocałował ją, do cholery! A ten pocałunek był taki piękny, pełen uczuć... A teraz... Teraz nie ma już niczego.
    Usłyszała czyjeś kroki... Nie miała jednak pojęcia, czy to było realistyczne czy po prostu wyobraźnia płata jej figle.  A czy świat nie jest jednym, wielkim snem? Skąd mamy w ogóle pewność, że to nie nasze wyobrażenia? Może wszystko, co nas otacza, to sprawka naszego umysłu? Nie wiemy tego i nigdy się nie dowiemy, lecz może kiedyś się obudzimy, stwierdzając, że mieliśmy długi, dziwny sen. Narcyza ułożyła głowę na posadzce, gorzko płacząc już o niczym nie myśląc. Pozwoliła, by żadne myśli nie napływały do jej głowy. Wpatrywała się pusto w ścianę, na której był powieszony obraz z zakochaną parą wtuloną w siebie i się całującą - nawet jej nie zauważyli.
   - Narcyzo?! Cyziu?! Żyjesz?
    A jednak te kroki istniały. Usłyszała nad sobą czyjś przestraszony głos... Andromeda? Chyba tak... Ktoś uniósł jej głowę i pozwolił jej wtulić się w siebie, jak i użyczyć swojej sukienki, jako chusteczka dla blondynki.
   - Kochanie, błagam - powiedz, co się stało - wyszeptała zrozpaczona brunetka, widząc stan swojej siostry. - Cyziu, co się stało? Otwórz oczy, bo się też rozpłaczę i ubrudzę przez łzy sukienkę, którą dostałaś od matki!
    Sukienka od matki. Na piętnaste urodziny. Ubrudziła się. Oczyścił ją. Był przy niej. Pomógł jej. Przytulił ją. Pocałował ją.
    Blondynka otworzyła swoje szafirowe oczy i ogarnęła swoją siostrę wzrokiem, jednak mało co widziała przez łzy. Posłała jej uśmiech, który miał mówić, że wszystko jest dobrze, lecz pomimo świetnego aktorstwa Narcyzy kto by uwierzył w to, widząc, jak gorzko płacze. Andromeda znała ją bardzo dobrze i nie uszło jej uwadze ten ogromny ból właśnie w tych pięknych, hipnotyzujących szafirowych oczach. Brunetka jeszcze mocniej przytuliła swoją siostrę, swoją małą młodszą siostrzyczkę, którą ktoś musiał mocno skrzywdzić. Narcyza jest silna psychicznie - bardzo. Coś strasznie złego* się stało, że jest w tak opłakanym stanie, a ona - Andromeda Black - musiała dowiedzieć się, co to takiego.
    Ktoś zaczął się zbliżać i to szybkim tempem; nie biegł lub najwyraźniej biegli. Po chwili na korytarzu pojawił się Dumbledore i profesor McGonagall, jak i Bellatriks, która marszczyła brwi. Andromeda wiedziała, że jej przyjście zwiastuje tylko to, że ten kto to uczynił zapłaci za to gorzką cenę. Nauczycielka transmutacji podbiegła do dwóch sióstr i uklękła przed nimi. Ruchem ust spytała, co się stało, a brunetka pokręciła tylko głową z wyraźnym smutkiem wymalowanym na twarzy. Profesorka pogłaskała Narcyzę po ramieniu i wyszeptała:
   - Narcyzo, chodź ze mną. Dam ci coś ciepłego do picia, dobrze?
    Dziewczyna odwróciła głowę do McGonagall i przytaknęła wolno głową; czuła, jakby nie mogła jej się sprzeciwić, choć w tej sytuacji profesor dawała jej wolną rękę. Podniosła się i mimo jej przykrego stanu zrobiła to z ogromną klasą i delikatnością, jak na damę przystało. Nauczycielka objęła ją i poszła z nią w kierunku swojego gabinetu, pocieszając Narcyzę za pomocą zwykłego pocierania jej ramienia. Dumbledore ruszył za kobietami, lecz McGonagall ruchem dłoni nakazała mu odejść, więc i tak uczynił, słuchając jej w pełni - gdy będzie potrzebny, to na pewno się zjawi.
   - Co się tu, do diabła, stało?! - spytała wściekła Bella, podchodząc do swojej starszej o rok** siostry. - Ktoś jej coś zrobił?! Zabiję, sukin...
    Andromeda momentalnie się podniosła i wybałuszyła na nią swoje brązowe tęczówki.
   - Uważaj na język, Bello! - warknęła i poprawiła swoje szaty, po czym spojrzała na siostrę. - Nie mam bladego pojęcia, co się stało! Usłyszałam szloch i od razu rozpoznałam w nim Narcyzę. Przybiegłam, a ona tak po prostu leżała na ziemi i płakała - wyjaśniła i westchnęła.
    Siostry patrzyły na siebie jeszcze kilka minut, aż w końcu Bellatriks zaproponowały, by pójść zaczekać na blondynkę i wysłuchać, co się stało, a następnie zdaniem Belli wykastrować tego kto ją tak skrzywdził, jeżeli sama sobie czegoś nie zrobiła. Na pewno nie było to związane z nauką, gdyż Narcyza była wzorową uczennicą...
   - Może rodzice...
   - Nie - ucięła Bella. - Zobaczymy, jak wyjdzie. A ty mi lepiej powiedz, co ty wyprawiasz z tą szlamą? Jak mu było? - udawała zamyślenie. - Ted? - wybuchła śmiechem.
   - Odczep się, Bello. To nie twoja sprawa - syknęła i już się do siebie nie odezwały przez cały czas, gdy czekały na siostrę. 
    
*,,strasznie złego" - można się tu czepiać słowa ,,strasznie", gdyż prawidłowo bowiem powinno być ,,bardzo", jednak można tego wyrazu używać, gdy mówimy o rzeczach negatywnych, np.: ,,strasznie się czuję", ,,straszna pogoda", ale w takich zdaniach, jak np.: ,,strasznie się cieszę", ,,strasznie świetny film" (nie miałam, co wymyślić. xd) są już nieprawidłowe.
**W moim opowiadaniu Andromeda jest najstarsza, następnie Bellatriks, a nasza Cyzia jest najmłodsza. Tak mi spasowało, więc nie mogę nic na to poradzić i mam nadzieję, że nikomu to nie przeszkadza. :)

___________________________

    **Ogłoszenia parafialne!!!**
     Po pierwsze, to nie mam pojęciu, czemu napisałam ,,ogłoszenia parafialne", ale to takie zabawne! :D
    Rozdział planowałam dodać już dawno, jednak nie miałam czasu, ale powoli coś tworzyłam. Ale udało się! W tą oto niedzielę dałam rady, zebrałam siły i nawet nauczyłam się biologii! Czuję się takim zwycięzcą! No, ale za to powinnam przeprosić, że tak długo nie dodawałam, więc PRZEPRASZAM chyba po raz setny na blogu... Szkoła. -,-
    Więc mam nadzieję, że rozdział się spodoba, liczę na komentarze, w których wyrazicie swoją pełną entuzjazmu i empatii opinię, no i widzimy (widzimy? O.o) się w następnym rozdziale. Kocham was. :*